1. Laat het los
Zei mijn sexy stoere man toen ik weer eens zat te klagen over dat mensen wel zeggen dat ze me begrijpen maar in de praktijk totaal geen rekening houden met mijn beperkte energie op cognitief en emotioneel vlak. Kenmerken die wat mij betreft horen bij zowel AD(H)D en burn-out, maar ook wel bij depressie komt nu bij me op. En bij slaapproblemen. Die ellendepukkels van aandoeningen hebben allemaal deze twee kenmerken tot gevolg: weinig energie op cognitief en emotioneel vlak. Bij burn-out en chronisch slaaptekort komt daar ook nog beperkte energie op lichamelijk vlak bij. Maar daarover wil ik het een andere keer hebben met je. Waar het me nu om gaat, is dat ik de tip kreeg om los te laten dat mensen me echt zullen begrijpen en dat ik eens wil nagaan of ik er iets mee kan. Okay, er volgt zo dadelijk een nadenkpauze, je kunt hem niet zien, maar hij is er wel.
De nadenkpauze heeft het volgende opgeleverd. Een beetje kan ik er iets mee, met de tip van het loslaten dat mensen me zullen begrijpen. Wat ik moeilijk vind hieraan is de interpretatie van loslaten. Loslaten betekent in dit geval voor mij dus niet dat ik maar naar de pijpen ga dansen van de mensen die zich onbegripvol tonen naar mijn klachten toe. Want dan ga ik over mijn grenzen heen. Dan doe ik mezelf tekort, net als de mensen die me – tot mijn GROTE FRUSTRATIE – niet begrijpen. Wat ik wel kan proberen los te laten, is de GROTE FRUSTRATIE die ik heb als mensen me weer eens niet begrijpen. Dat doe ik niet om die mensen te plezieren, maar om goed voor mezelf te zorgen, om mijn energie te bewaken want frustratie kost energie. Ik kan er namelijk gif op innemen dat ik steeds dit soort mensen zal tegenkomen. En dat ligt – niet altijd – aan deze mensen, moet ik schoorvoetend bekennen. Ik baal best op dit moment, want ik kan door wat ik hierna ga zeggen niet meer ongelimiteerd de – soms wel handige – slachtofferrol kiezen als iemand me WEER EENS NIET begrijpt. Hier komt het, mijn inzicht. Ik kom er namelijk meer en meer achter dat onzichtbare aandoeningen – zoals burn-out en AD(H)D zijn – niet te begrijpen zijn. Totdat je er van dichtbij mee te maken krijgt, bijvoorbeeld als je het zelf hebt of als je partner het heeft.
Maar ja, protesteer ik toch nog wat voor de vorm. Wat als mensen me dan gaan overvragen? Vooral mensen die werken bij instanties? Zelfs mensen die werken bij instanties die me zouden moeten helpen? Of mensen die wat verder van me afstaan, zoals bijvoorbeeld die voetbaltrainer van mijn vorige blog. Dan kan ik het volgende doen. Nu komt de uitslag van de laatste sessie die ik had met mijn psycholoog. De uitslag luidt:
2. Maak wezenlijk contact
Toen vorige week de voetbaltrainer van mijn dochter met ADD me er – via de app nota bene – op aansprak dat ik haar een paar keer niet naar de training had laten komen omdat ze zich slecht gedroeg, had ik contact met hem kunnen maken, zo adviseerde me mijn psycholoog. Door de trainer een kijkje te geven in mijn hoofd. Door mijn gedachten en gevoelens met hem te delen. Mezelf kwetsbaar op te stellen.
Zo had ik hem kunnen vertellen wat zijn app met me deed, zei mijn psycholoog. Zo had ik hem kunnen vertellen dat ik – natuurlijk – ook wil dat mijn dochter naar de voetbaltraining gaat. Het is goed voor haar; Ze kan haar overtollige energie kwijt, haar gedachten verzetten en lekker buiten zijn, om maar een paar fantastische voordelen te benoemen van sport in het algemeen en van voetbal in het bijzonder. Ik had de trainer verder kunnen vertellen dat ik de straf om niet naar de training te mogen dan ook niet zó maar had ingezet, maar dat ik dit had gedaan omdat mijn dochter GIGANTISCH over mijn grenzen was heengegaan. In alle opzichten. En ik had niets, maar dan ook niets meer over qua energie. En ik was ten einde raad. Daarom had ik het gedaan. En ik baalde er zelf nog het meest van. Maar ik wist niets anders meer om te doen. Ik had de trainer kunnen zeggen dat ik – vanzelfsprekend – graag met hem erover in gesprek had willen gaan. Alleen zijn – voor mij te zakelijke – app erover was me in het verkeerde keelgat geschoten.
Ik had de trainer kunnen uitleggen hoe het voelde, alsof ik terecht werd gewezen zonder dat hij de ins en outs kende van mijn situatie. En dat ik me miskend voelde in dat ik juist zo mijn best doe voor mijn dochter. En in dat ik grote vorderingen maak met mijn dochter. Vooral sinds ik die straf inzet van het skippen van een training :-). Een straf die ik overigens niet meer heb toegepast.
Ik heb geluisterd naar de diepere boodschap van de trainer én naar de diepere boodschap van de lezeres die me een tip gaf naar aanleiding van mijn laatste blog. Nu hanteer ik de ‘mobiele-telefoon-afpak-straf’. Ook al vindt mijn dochter die nog erger dan de ‘voetbal-afpak-straf’. Maar aan een mobieltje zitten niet de voordelen die bij voetbal horen. Alhoewel het écht heel erg is als mijn dochter haar snapdagen* verliest, vindt zij zelf. Mocht jij trouwens alternatieve straffen voor me hebben, ik hou me graag aanbevolen. En ja, ik weet dat ik beter positieve dingen kan doen. Zoals complimenten geven en knuffels. Dat doe ik dan ook. Elke dag. Zo vaak ik maar kan. En ik praat met mijn dochter. Ik doe spelletjes met haar. Ik geef haar gezond te eten. En structuur. Begeleiding. Aandacht. Liefde. Allemaal. Want ik hou namelijk heel veel van mijn dochter. En ik ben haar moeder. Dus dit is wat ik doe. Het zit in mijn genen. Mijn moedergenen. Maar toch, ik kan haar nog steeds regelmatig achter het behang plakken. Vooral als ik overprikkeld ben. En overvraagd. Door al die instanties waarmee ik te maken heb. Daar komt bij dat ik me nogal snel overprikkeld en overvraagd voel. Door mijn ADD. En mijn burn-out. Wat is het dan heerlijk als ik lees dat andere mensen dit ook hebben. Nu kom ik op mijn derde tip bij onbegrip over burn-out en ADHD.
3. Zoek herkenning op lotgenotenfora
Als ik er HELEMAAL DOORHEEN zit, ga ik lezen over burn-out en AD(H)D. Het liefst doe ik dat op fora waar mensen hun ervaringen – lees: ellende – delen met onbekenden. Vaak herken ik dan situaties en gevoelens die daarbij horen. Dat geeft me steun. Of ik lees situaties, gevoelens en gedragingen die de mijne in heftigheid overtreffen. Daarmee relativeer ik mijn eigen shit op dat moment. Dat helpt me eveneens. Ik merk tevens dat ik mededogen voel wanneer ik situaties, gedragingen en gevoelens lees die ik classificeer als ‘erger dan de mijne’. Ik lees dan mededogen van anderen naar de persoon die de ellende beschrijft. En ik voel mededogen van mezelf naar de persoon die de ellende beschrijft. En dan denk ik: “Als ik dat mededogen voel naar iemand die schrijft over situaties, gevoelens en gedragingen die ik ‘ernstiger’ vind dan de mijne, dan kan ik dat mededogen ook naar mezelf geven”. Op die momenten zie ik in dat ik, ondanks onbegrip uit mijn eigen omgeving, lief mag zijn voor mezelf. Dit inzicht brengt me op mijn vierde en laatste tip om om te gaan met onbegrip voor burn-out en AD(H)D.
4. Wees trouw aan jezelf
Jij kent jezelf het allerbeste. Er zullen altijd mensen zijn die de wereld anders zien en die je dat willen vertellen. Zeker als je niet meezwemt met de grote menigte. En helemaal als je het soms zelfs in je hoofd haalt tegen de stroom in te zwemmen, zoals ik. Ik heb besloten altijd te luisteren naar wijze raad. Ook al is de raad een beetje vervelend verpakt zoals bij de voetbaltrainer van mijn dochter. Als ik er iets in zie, volg ik het op. Ik probeer het in ieder geval uit. Maar als ik mijn grenzen moet overgaan voor een ander, dan maak ik pas op de plaats. Dan luister ik alleen nog naar mijn liefste raadgever. Het is eigenlijk een raadgeefster. Het zijn zelfs drie raadgeefsters: me, myself and I.
Noot:
* Snapdagen, zo heb ik me laten vertellen door mijn dochter, krijg je als je elke dag via de app Snapchat een foto stuurt naar je ‘vrienden’. Als je dit niet doet, verlies je deze dagen weer, zo heb ik het begrepen. Maar echt begrijpen doe ik het niet, want wat het nut hiervan is, is me een groot raadsel.