Is anders dan ze vroeger was
Bij de jaarovergang stond ik stil bij hoe ik was voordat ik mijn burn-out kreeg en hoe ik nu ben. Of ik zo blijf, is nog maar de vraag, want ik heb nog steeds mijn burn-out, hij duurt lekker lang dus ik kan er extra veel van leren. Dat is wat ik steeds lees op internet. Tot vervelens toe. Maar goed, een terug- en een vooruitblik. Op hoe ik was en hoe ik nu ben. Wat doet de nieuwe ik anders in vergelijking tot de oude ik?
Ze doet vaker wat ze zelf wil
Als het gaat om voor mezelf zorgen, ben ik best wel een eindje op weg. Waar ik vroeger een uitgesproken pleaser was – ik durfde zelfs geen nee te zeggen tegen de postbode als hij een pakketje voor de buren wilde afgeven wat me soms echt niet uitkwam – kies ik nu vaker voor mezelf. Ik weet beter wat ik fijn en leuk vind om te doen en ik doe dat dan ook gewoon. Zoals vanmorgen bijvoorbeeld. Ik had anderhalf uur over – ik zit te wachten om een paar dagen weg te gaan met mijn lief, maar ik vind wachten nog steeds stom dus ik heb geprobeerd mijn tijd fijn en leuk in te vullen – en ik had ZO’N ZIN om muziek te maken. Die drang heb ik al een paar dagen. Nu is de prettige bijkomstigheid dat ik een instrument bespeel, dus ik kon gelukkig aan mijn behoefte toegeven. En dat heb ik gedaan :-).
En ik heb eigenlijk ook zin in koffie nu, maar ik kan elk moment worden opgehaald. Als ik nog mijn oude ik geweest was, zou ik bepakt en bezakt bij de voordeur wachten om naar buiten te kunnen snellen als de deurbel zou gaan. Maar nu denk ik “Weet je wat? Ik ga gewoon koffie maken, want dat vind ik lekker en fijn.” Ik maak er meteen meloen bij, en grapefruit, ik heb namelijk een tijdelijke – geheel onschadelijke – meloen en grapefruit verslaving. Wat doet mijn nieuwe ik nóg meer anders dan voorheen?
Ze zorgt alleen nog voor mensen die goed voor haar zijn
Nu ik toch bezig ben, maak ik ook direct koffie voor mijn lief – hij is nu naar mij onderweg – zodat hij kan meegenieten. Hij is goed voor me dus zorg ik voor hem. Weet je dat hij die paar dagen weg voor ons geregeld heeft? Ik hoef niets te doen, alleen maar in de auto te stappen en te ontspannen. Met de stoel helemaal uitgeklapt, een kussentje in mijn nek en een warme deken over me heen, attributen die hij sinds ons eerste tripje in zijn comfortabele auto voor me heeft georganiseerd. Het zal er waarschijnlijk – net als de andere keren dat we samen op avontuur gingen – op neerkomen dat ik onmiddellijk bij vertrek in slaap val en pas wakker word als we op de plaats van bestemming zijn gekomen. Een hele romantische dit keer. Maar ik ga het nu ff hierbij laten. De koffie is inmiddels op – hij was perfect – en mijn meloen en grapefruit craving is weer voor een dag gestild. We gaan op pad. Ik heb er zo’n zin in. Tot later!
Inmiddels heb ik twee geweldige dagen achter de rug, ik ben volledig in de watten gelegd. Maar ik wilde dit punt nog afmaken. Want waar ik voorheen me steeds liet afleiden door allerlei ruis, veroorzaakt door mensen die iets van me wilden, wat ik dan voor ze deed, maak ik nu eerst een afweging of ik het wel echt wil. En vaak hoef ik geen afweging te maken, dan hoef ik me alleen maar te herinneren: “Focus, je hebt al genoeg aan je eigen sores.” Dit mantra heb ik nodig om mezelf prioriteit nummer één te houden, net zoals ze altijd zeggen over dat zuurstofmasker in het vliegtuig. Je kunt pas voor iemand anders zorgen, als je eerst voor jezelf zorgt. Dus ik ga eerst beter worden, de rest komt daarna. Die nieuwe ik van mij, met haar kun je echt niet sollen. Ze doet namelijk nóg iets heel anders dan eerst.
Ze eist respectvol gedrag
Vroeger zei ik altijd als iemand me slecht behandelde: “Maakt niet uit, kan gebeuren.” Dat is echter verleden tijd. Want het maakt wel uit. Ik eis een goede behandeling. Voor minder doe ik het niet. Gelukkig gaat mijn gedragsverandering langzamerhand zijn vruchten afwerpen. Zelfs bij mijn dochters. Neem afgelopen nacht, de overgang van oud naar nieuw. Om drie seconden na middernacht – ik had nét mijn lief nieuwjaar gekust – meldden mijn meiden zich bij me. Om de beurt kwamen ze op de proppen. Eerst mijn middelste, zij belde op. Ik ga ervan uit dat ze me gelukkig nieuwjaar wenste, want verstaan deed ik vrijwel niets door alle herrie om me heen, we hadden besloten een nachtclub te bezoeken, in Luxemburg, want dat is de romantische bestemming waar ik nu ben. Ze klonk in ieder geval erg vrolijk, mijn ADD-meisje. En mijn oudste stuurde me – op hetzelfde tijdstip – een app, met een ware kus erbij, normaliter laat ze die achterwege want ze is nogal gesloten mijn oudste, dus die kus voelde verrukkelijk. Mijn jongste appte me terug op mijn nieuwjaarswensen, ze had haar berichtje opgefleurd met een grappige smiley, want zo is ze, een cabaretier in de dop. Deze acties voelen goed. Want hoe toon je respect naar je moeder? Juist, door haar als éérste te bellen of appen in het nieuwe jaar. Naast het afdwingen van respect, doet mijn nieuwe ik nóg iets wat ze voorheen niet deed. Ze praat erover als haar iets dwars zit.
Ze uit haar gevoelens
Als ik moe ben, én het door heb, want het overvalt me vaak dat opeens mijn batterij helemaal leeg is, dan zeg ik: “Ik ben moe, ik moet zo even rusten.” Dit klinkt misschien voor de hand liggend, maar serieus waar, eerst ging ik niet verder dan hopen dat degene met wie ik onderweg was zou voorstellen om te rusten, het kwam niet in mijn hoofd op om hiertoe het initiatief te nemen. Hetzelfde geldt voor andere gevoelens, zoals die van frustratie of van teleurstelling, en natuurlijk ook voor positieve gevoelens, alleen uitte ik die laatste wel altijd al. Het verschil met mijn oude ik is dat waar ik voorheen alleen mijn beste zelf liet zien, ik nu mijn ECHTE ZELF laat zien. Take it or leave it.
Dan een verandering waaraan ik zelf ook nog moet wennen. Die nieuwe ik van me is verder in het proces dan ik, want zij doet namelijk het volgende.
Ze accepteert haar burn-out
En ze leeft ernaar. Dat is een grote stap voorwaarts. Ondanks dat dit best wel wat voeten in de aarde heeft. Want er verkeren nog steeds veel mensen in mijn omgeving die dat niet doen. Die zal ik net als vele anderen van me moeten laten afglijden, ik zal ze moeten laten gaan, het is niet anders.
Maar ook ikzelf zal mijn burn-out moeten accepteren met alles wat daarbij hoort. Zoals dat ik nu alweer anderhalf uur erover heb gedaan om op te staan. Het is nu eenmaal zo, ik kan het niet sneller momenteel. Gelukkig is het ontbijt – wat overigens zeer luxueus is want we verblijven in een vijf sterren hotel – tot 13 uur vandaag, het is namelijk nieuwjaarsdag. We hebben nog drie kwartier, dus ik laat je weer even alleen. Tot straks.
Het was zálig. Nu gaan we naar een wandelgebied in Luxemburg, het schijnt daar heel mooi te zijn. Onderweg ga ik weer slapen. Zo is mijn leven met een burn-out: opstaan, ontbijten, slapen, wandelen, eten, slapen. Mijn oude ik was gefrustreerd als ik het weer eens niet redde om iets extra’s te doen naast de basisactiviteiten. Maar ik heb geleerd van mijn nieuwe ik, dat als ik het ritme volg wat mijn lichaam aangeeft, dan word ik weer beter. Zo werkt de natuur. Mijn nieuwe ik heeft daarom slechts één goed voornemen.
Ze ontspant
Mijn oude ik had veel ‘moetjes’. Al 48 jaar lang. Mijn nieuwe ik helpt me ontspannen. Door gewoon te genieten van de dagelijkse basale dingen. Voor alles de tijd nemen, wat vandaag niet lukt, komt een andere dag. Zoals het posten van deze blog. En mijn nieuwjaarswensen aan jou. Al doe ik het het ietsje later, ik meen het er niet minder om en het is iets voor elke dag: “Ik wens je veel ONT-spanning en hoop je in een volgende blog weer te ONT-moeten.”
