Ik wou dat ik een moeder had
Een moeder die er voor me is

Die naar me luistert en me adviseert. In de situatie die zich nu voordoet bijvoorbeeld. Mijn narcistische ex ‘dumpt’ mijn kinderen bij me. Hij gaat weg – hoe lang is mij niet duidelijk – en zonder overleg laat hij mijn kinderen alleen. Wat moet ik doen? Als ik toegeef, geef ik hem de boodschap dat hij hiermee weg komt en dat hij dit wel vaker kan doen bij me. Als ik niet toegeef, staan mijn kinderen letterlijk op straat.

Had ik maar een moeder. Die me een knuffel geeft als ik die nodig heb. Zoals nu bijvoorbeeld. Twee van mijn kinderen zijn vandaag bij me geweest om hun schoolspullen op te halen. Tijdens deze bezoeken stelde de ene zich zeer tegendraads op. De ander was ronduit vijandig. Beiden hebben een deel van de zomervakantie bij hun vader doorgebracht. Steeds als ze bij hem zijn geweest, tref ik ze zo aan: verwilderd. Het gebrek aan grenzen, structuur, begeleiding en liefde, dat hebben ze namelijk gehad – een gebrek aan deze vier belangrijke zaken – maakt dat ze zo snel veranderen. Dit is mijn eigen analyse van wat ik ervaar. En dan krijg ik vragen in mijn hoofd. “Hoe moet ik dit weer goedmaken?”, “Kan ik het überhaupt goedmaken?”, “Hoe moet ik me opstellen?” en: “Kan ik dit wel aan?”

Helaas heb ik geen moeder. Mijn moeder leeft niet meer. Maar als ze nog had geleefd, dan had ze hoogstwaarschijnlijk niet naar me geluisterd en dan had ze me vermoedelijk niet geadviseerd. Knuffelen zou ze me evenmin. Zo was ze namelijk niet, mijn moeder. Ik neem mijn moeder echter niets (meer) kwalijk, ze deed wat in haar vermogen lag met haar – terugkijkend naar hoe ze deed vermoedelijk – ADD en ernstige depressieve stoornis.

Mijn kinderen willen vast hetzelfde

Waarschijnlijk missen zij ook een moeder. Eentje die naar hen luistert. En die hen een knuffel geeft als ze hem nodig hebben. Want hun vader sticht verwarring. Alleen zo ervaren zij dit niet. Ze vinden dat IK meer moet doen. En laten me dit weten. Mijn oudste vindt dat ik haar geld moet geven voor nieuwe kleding. Dit gaat ze ook krijgen via kleedgeld – we gaan een proef starten in het najaar – en dat weet ze, maar toch is ze boos. Op mij. Want haar broeken zijn kapot en ze heeft nog maar één (hippe) goede. De rest is kapot of onhip. Mijn middelste vindt dat ik haar moet laten gillen als ze dit wil, maar dat doe ik niet. Het is namelijk een heel naar geluid voor mij. Mijn jongste huppelt morgenmiddag vanuit school nietsvermoedend naar mijn huis, zo verwacht ik, terwijl ze eigenlijk naar haar vaders huis had moeten gaan, die er misschien wel, maar misschien ook niet, zal zijn. Want met hem weet je nooit of hij liegt. Hij is namelijk een narcist. Eerder schreef ik over een leugen van hem die me recht in mijn moederhart raakte.

Ik voel me verward, moedeloos en neerslachtig

Had ik maar een moeder. Die er echt voor me is. Kon ik maar een moeder zijn voor mijn kinderen, die ze zo hard nodig hebben nu hun vader zich zo boos opstelt. Want boos is hij als ze om duidelijkheid vragen. Boos is hij sowieso als ze iets vragen.

Ik denk aan een blog die ik onlangs schreef voor adhdblog.nl. Die gaat over hoe ik als AD(H)D-er tijd ervaar. Over dat er voor een ADHD-er twee soorten tijd zijn: ‘het nu’ en ‘het niet nu’. En dat voor mij geldt dat hoe ik me NU voel, bepaalt hoe mijn dag verloopt. En over hoe het gevoel dat ik NU heb mijn (nabije) toekomst bepaalt. Zoals ik al schreef, voel ik me nu verward, moedeloos en neerslachtig. Dat is een slecht nu-gevoel. De kunst is om mijn nu-gevoel te veranderen zodat mijn (nabije) toekomst mee verandert. Daarvoor heb ik een interventie nodig vertelt mijn eigen blog me. Dus ik ga maar aan de slag, met het verzinnen van een geschikte interventie.

Tijd voor een interventie

De vorige keer dat ik een slecht nu-gevoel had, heb ik gewandeld met een positieve stabiele vriendin. Ik heb haar zojuist al geappt of we kunnen wandelen vanavond. En ik heb een andere liefdevolle vriendin geappt over mijn situatie, dat ik voel dat ik dit niet alleen aankan en dat ik waarschijnlijk hierbij hulp nodig heb. Mijn sexy lief heb ik nu niet geappt. Hij weet namelijk vast al dat de hel inmiddels bij mij is losgebarsten. Want hij heeft de opbouw meegemaakt via de mail waarin mijn ex me mededeelt dat mijn kinderen bij me zijn als hij weggaat. En hij weet dat mijn narcistische ex zich tegendraads en vijandig opstelt naar me, gedrag dat mijn kinderen – logischerwijs – overnemen. Ach, wat fijn, mijn positieve stabiele vriendin heeft me terug geappt. We gaan later op de avond wandelen. Samen met haar hond, die ook al zo positief is. Ik laat haar alvast weten dat ik mijn gedachten aan het ordenen ben, dankzij mijn eigen blog. Hoe fijn is dat.

En ik heb nóg een blog die me gaat helpen. Ook die blog heb ik zelf geschreven, handig he. De titel van deze blog is: Hoe behoud je je energie? Met kinderen om je heen? De blog bevat drie tips. Tip twee uit de blog kan ik zonder meer als interventie toepassen en dat is: maak voorvallen niet groter dan ze zijn. Mijn kinderen worden bij me ‘gedumpt’ en ik weet niet precies hoe lang ze blijven. Dat is de situatie. Niet meer, niet minder. Ik kan me erop voorbereiden door vooral rustig te doen. Oh kijk nou toch eens, dat is tip één uit mijn blog: bewaar de rust. Dat ga ik proberen te doen. Even kijken, hoe ziet mijn dag voor morgen eruit? Ik zie dat ik een blog wilde gaan schrijven. Nou, dát hoeft niet meer, want mijn blog is inmiddels bijna klaar. In een half uurtje geschreven. Lekker snel zeg. Als ik écht inspiratie heb – zoals nu – schrijf ik uit mijn losse pols. Want het opschrijven van de gedachten die in mijn hoofd dwarrelen, maakt me rustig. Net zoals zingen Glennis Grace rustig maakt, zo vertelde ze de jury van America’s Got Talent gisteren op televisie. Gut, zelfs tijdens mijn gepieker dwaal ik af. Maar goed, morgen hoef ik me dus alleen maar te concentreren op het rustig zijn – ik begin daarom morgen mijn dag met een wandeling – , het bereiden van eten, het opvangen van mijn kinderen, het begeleiden van mijn kinderen wat betreft school en het rijden naar clubjes. Dat laatste doe ik alleen als ze zich goed gedragen, want ik ga ook tip drie uit mijn blog gebruiken en die luidt: wees standvastig. Bij goed gedrag doe ik alles voor mijn kinderen wat in mijn vermogen ligt. Bij slecht gedrag vallen er wat dingen af. En dat weten ze.

Ik voel me nu al beter dankzij mijn interventie

Mijn interventies ‘schrijven’ en ‘wandelend praten met een stabiele positieve vriendin’ – wat ik nog ga doen maar ik ontspan me door de wetenschap dat ik daardoor afreken met mijn negatieve gedachten -, maken dat ik het gevoel krijg dat ik het wel aankan morgen. Ik ga ook niet te veel nadenken over de dagen erna, want dan raak ik – wederom – in paniek. Ik doe het stap voor stap zoals ik beschrijf in – alweer – een andere blog: Met ieniemienie stappen. Indien nodig herlees ik deze zojuist geproduceerde blog, zodat ik mezelf kan resetten. Help ik mezelf. Laat ik mezelf toe tot mijn ‘inner circle‘. Ben ik zelf de stabiele positieve persoon die ik zo graag om me heen heb.

0 0 votes
Artikel waardering
Subscribe
Abonneren op
guest

2 Reacties
oudste
nieuwste meest gestemd
Inline Feedbacks
View all comments
Anna
Anna
1 jaar geleden

Hoi Zara, ik kwam op jouw website en heb een aantal blogs gelezen. Ik herken echt zo veel en dat voelt ergens fijn. Ik heb nl. vaak het gevoel dat ik niet begrepen wordt door anderen. Dat is natuurlijk ook heel logisch. Iemand die een liefdevolle jeugd heeft gehad kan zich never nooit verplaatsen in ons. Ik ben nu een paar maanden bezig met schematherapie en dat is wel zwaar. Binnenkort ga ik ook beginnen met PMT. Daarnaast heb ik een gezin, huwelijk, baan etc. Het is veel op dit moment, maar de therapieën zijn hard nodig dus ik ga… Lees verder »