Leven zonder masker

Ik dacht dat ik dat al een tijdje deed

Dat leven zonder masker. Ik dacht serieus waar dat ik me de afgelopen tweeënhalf jaar wel had ontdaan van mijn masker. En dat had ik ook. Ik heb het masker van pleasen afgezet. En van mezelf zo perfect mogelijk wegcijferen voor anderen zodat ik liefde zou ontvangen. Of ten minste goedkeuring in tegenstelling tot afwijzing. Nadat ik mezelf daarmee volledig had opgebrand, heb ik mijn nieuwe zelf wederopgebouwd. Maskerloos heb ik afscheid genomen van vele sociale contacten inclusief van mijn oude ik. Ontmaskerd geef ik nu mijn grenzen aan en richt ik me enkel en alleen nog op energiegevers.

Maar soms zet ik toch een masker op

Is me recentelijk gebleken. Na een van de meest onthullende gesprekken tot nu toe met mijn psycholoog, kom ik erachter dat ik op momenten tóch een masker opzet. En die momenten zijn bepalend voor me. Het zijn namelijk momenten waarin mijn oude ik weer naar boven komt. De ik die zegt: “Ik doe er niet toe”*. De ik die ontmoedigd verzucht: “Ik moet alles alleen doen”. De momenten waarop te veel dingen tegelijk tegenzitten en ik wegzak in een gevoel van somberheid en moedeloosheid. De momenten dat ik me terugtrek. En ff voor de duidelijkheid: dat masker zet ik niet op omdat ik dat wil. Sterker nog, tot aan het gesprek met mijn psycholoog was ik me er niet van bewust dat ik dat masker überhaupt had. Laat staan dat ik het weleens opdeed. Maar nu zie ik in dat ik dit wel doe. Het is alleen een ander masker dat ik dan opzet, dus niet het masker van pleasen en het de ander naar zijn zin maken ten koste van mezelf.

Ik heb een masker dat me onzichtbaar maakt

Een masker waarmee ik verhul hoe slecht soms met me gaat. Met dat masker op ziet niemand me meer. Maak ik mezelf letterlijk onzichtbaar.  In het diepst van mijn ellende zet ik die op. Waarom ik dat doe, ben ik nog aan het uitzoeken, maar ik heb wel al wat ideeën erover. Eén idee is dat ik het doe omdat ik op die zwarte momenten gewoonweg niet de energie heb om mensen uitleg te geven over hoe het met me gaat. Ik begrijp mezelf dan nog niet eens, laat staan dat ik het kan verwoorden aan anderen. Een ander idee is dat ik het doe vanuit angst. Voor een nieuwe afwijzing in tegenstelling tot liefde. Punt is alleen dat ik door het opzetten van het onzichtbaarheidsmasker mensen de kans niet geef om me te helpen. En het heeft als neveneffect dat ik ze in verwarring breng, want ze lezen niets meer van me, horen niet van me en ze zien me niet meer. Zelfs niet op mijn WhatsApp profiel. Dat is een boodschap van: “Laat me het maar alleen uitzoeken”. Niet echt de boodschap die ik wil uitdragen. Daarom ga ik het vanaf nu anders aanpakken.

Ik gooi het roer om

Ik heb namelijk niets te verliezen in dit geval, alleen te winnen. Ik krijg positieve signalen uit mijn huidige – zeer streng geselecteerde – sociale contacten. Dat ik heel leuk ben. Dat ik er zeker wel toe doe. Dat ik er niet alleen voor sta. Dat ik best om hulp mag vragen en dat ze zullen helpen als ik wil. In de vorm van een luisterend oor, een helpende hand, geruststellende woorden of gewoon een afleidende activiteit waardoor ik mezelf kan resetten. Dat is best veel belovend toch? Dus ik ga het volgende doen.

Ik laat mezelf zien

Ook als het me slecht gaat. Net zoals laatst toen ik na een goed gesprek met mijn stabiele positieve vriendin weer uit mijn somberheid kwam. Waardoor ik weer verder kon. Op eigen houtje. Ik ben namelijk een sterke vrouw. Sterk in mijn kwetsbaarheid. En wie mij in mijn kwetsbaarheid niet goed genoeg vindt, laat ik gewoon weer los. Dat hoort bij mijn selectieproces. Ik behoud alleen de allerliefste, meest oprechte en meest zorgzame mensen. Alleen hén heet ik welkom op mijn ongemaskerde bal.

Noot

* Lees in dit verband ook eens mijn eerdere blog: Ik doe ertoe (weet ik nu).