Een chronische ziekte is als topsport Van het UWV kreeg ik een tijdschrift. Ik wilde hem bijna weggooien want te veel aan informatie geeft me stress. Echter, mijn blik werd getrokken door de opmerking dat leven met een chronische aandoening – wat AD(H)D is en ook mijn burn-out voelt na tweeënhalf jaar inmiddels als chronisch – net is als leven als een topsporter. Je bent continu bezig met het leveren van topprestaties. Hiermee ben ik het grondig eens en in wat het UWV nog meer schrijft, herken ik mezelf ook. Net als een topsporter heb je een duidelijk doel voor ogen. En net als topsporters let je om dit doel… Lees meer
Lees verderEmotionele verwaarlozing tijdens jeugd verandert hersenen
Mijn kinderen hebben me nodig Net zoals ik mijn ouders nodig had. En mijn ouders hun ouders. Maar ze waren er niet. Niet echt. Ze waren fysiek aanwezig, maar daarmee is zo’n beetje alles gezegd. Zielig he? Voor mij en voor mijn ouders. Want we zijn emotioneel verwaarloosd. En dat op zich is al niet zo best, want ieder kind heeft liefdevolle aandacht nodig van zijn – liefst beide – ouders. Maar het is allemaal nog schadelijker dan ik in eerste instantie dacht. Of, laat ik het anders formuleren. Ik heb eindelijk door hoe het komt dat ik me vaak zo ontheemd heb gevoeld en bij tijd en wijle nog… Lees meer
Lees verderHoe motiveer je een AD(H)D-er met een burn-out?
Het sleutelwoord is ERKENNING Ik heb goed nieuws. Ik krijg een WIA-uitkering*. Ik ben zo dankbaar voor deze erkenning. Op twee punten. Ten eerste op het punt dat mijn zelfgenomen ontslag mij niet is te verwijten want ik heb een medische grond. Ten tweede op het punt dat ik echt – heel – ziek ben. Laatst had ik een gesprek met mijn werkcoach van het UWV. Ja, ik zit in de WIA en heb toch een werkcoach. Want volgens mijn arbeidsdeskundige kan ik werkzaamheden verrichten als graafmachinist. Dat ik waarschijnlijk de eerste de beste van zijn sokken zal rijden omdat ik het overzicht verlies, is vast niet bij haar opgekomen.… Lees meer
Lees verderEindelijk mag ik ziek zijn
Eindelijk erkenning! Tweeëntwintig maanden na het begin van mijn burn-out, krijg ik dan eindelijk te horen – van een instantie ook nog – dat ik toch echt ziek ben. En dat het terecht is dat ik ontslag heb genomen, want het zou schadelijk zijn voor mijn gezondheid als ik nóg langer bij mijn ex-werkgever was gebleven. Ik krijg een ziektewet-uitkering. Want ik ben ziek. Ik ben zo blij! Het was een heel gedoe Ik sliep er slecht van. Ik beleefde alle ellende die ik met mijn ex-werkgever had gehad weer opnieuw. Dat ik ziek was, dat was de verzekeringsarts van het UWV tijdens het eerste gesprek al snel duidelijk. Maar… Lees meer
Lees verder