Respect moet je verdienen

Vroeger wilde ik dat mensen me aardig vonden

Dat bleek een utopie. Daarbij was het niet aardig naar mezelf toe. Ik kan nog steeds het stressgevoel terughalen dat ik had als ik me weer eens krampachtig in allerlei bochten wrong om de ander te plezieren. Vandaag de dag gebeurt het geregeld dat mensen me niet aardig vinden. Vooral postbezorgers reageren nogal kortaf wanneer ik beleefd doch resoluut hun vraag afwimpel om een pakketje aan te nemen voor mijn buren, voor mensen uit een andere straat of een wijk verderop. Het interesseert me niet meer. Wat me echter wel raakt, is wanneer mensen zich respectloos naar me opstellen. Dat gaat namelijk een stap verder dan me niet aardig vinden. Dat gaat niet over denken, maar over gedrag, jegens mij.

Nu wil ik dat mensen me respecteren

Al ben ik ziek, ik wil graag met respect worden behandeld. Dat is in de praktijk behoorlijk lastig te realiseren. Ik neem je even mee in mijn miniatuurwereld. In deze wereld bestaat mijn belangrijkste taak uit het zorgen voor mezelf en mijn kinderen. Als gevolg daarvan worden situaties van tijd tot tijd uitvergroot. Zo ook het voorval dat ik je ga toelichten.

Ik ben al een aantal maanden een bijzonder tevreden klant bij de boodschappenbezorger die perfect past in mijn miniatuurwereld vanwege de kleine wagentjes waarmee de bezorgers mijn boodschappen tot in mijn keuken brengen. Een paar weken geleden keerde het tij. Een zeer invoelende medewerker van dit bedrijf vertelde me dat bij mijn naam een aantekening staat. De notitie houdt in dat ik altijd chagrijnig ben. Ik was in shock. Mocht je denken: ‘Wat heeft Zara een grote fantasie’, hier heb je het bewijs dat ik het niet verzin.

chagrijnig

Respect krijg je niet vanzelf

Ik ging in de gedachten de keren na dat mijn boodschappen bezorgd werden en wanneer ik dan – klaarblijkelijk erg – kattig was geweest. Een naar gevoel bekroop me. Iedere keer dat ik vrolijk – want ik ben content met de thuisbezorging – de deur opende en voor mijn gevoel de betreffende bezorger vriendelijk te woord stond, had deze bovenstaande tekst gelezen en was hij of zij waarschijnlijk voorbereid op een klaagzang mijnerzijds. ‘Wat had ik geklaagd dan?’, vroeg ik me af.

Elke week na de bezorging ontvang ik een uitnodiging van dit bedrijf om aan te geven of ik te spreken ben over mijn boodschappen. Ik heb laatst ingevuld dat mijn grapefruits overrijp waren. Zou dat het zijn? Oh, ik had een keer verzocht om geen muziek te draaien in de karretjes tijdens de bezorging bij mij. Door mijn burn-out kan ik geen geluiden verdragen als ik me moet concentreren op het aannemen van boodschappen, wat voor mij een uitermate complexe opgave is. Misschien was dat het? Ik draaide cirkels in mijn ienie-mienie-wereld. Ik overwoog op zoek te gaan naar een concurrerende boodschappenbezorger. Toen bedacht ik me een uitspraak die iemand onlangs deed: ‘Respect moet je verdienen’.

Voor respect is zelfrespect nodig en het aangeven van je grens

Ik kreeg wederom het verzoek van de kleine- wagentjes-bezorgdienst om aan te geven hoe ik de bezorging vond. ‘Nou’, schreef ik, ‘niet best.’ Ik legde uit hoe slecht ik me voelde door de situatie en dat ik het vreselijk vind dat op deze manier met klanten wordt omgegaan en dat ik ziek ben en juist erg blij was met de bezorging maar dat ik niet op deze manier behandeld wens te worden.

Enkele dagen later word ik gebeld. Door een manager van de kleine-wagentjes-bezorgdienst. De medewerker luistert naar me, biedt wel liefst driemaal haar excuses aan namens de kleine-wagentjes-bezorgdienst en belooft tot de bodem uit te zoeken wat ertoe heeft geleid dat deze vermelding bij mij naam staat. Ze informeert of ze iets kan doen voor me. Ik zeg: ‘Jazeker, een week gratis boodschappen zou me een stuk blijer maken.

Respect kun je verdienen

Enige dagen daarna belt ze opnieuw. De aantekening is uit het systeem gehaald en degene die verantwoordelijk is voor de gewraakte opmerking is erop aangesproken. Ik vertel haar dat ik een keer tegen een bezorger heb gezegd dat hij te vroeg was, dus ruim voor de bezorgtijd die aan mij is doorgegeven. We gaan samen na wanneer het voor mij beledigende bericht in het systeem is gekomen en dat was inderdaad het moment dat het systeem mij te klagerig heeft bevonden.

De manager drukt me op het hart dat het fijn is dat ik deze feedback geef want bezorgers mogen niet te vroeg komen is hun beleid. Over die gratis boodschappen heeft ze intern navraag gedaan. Wat zou het leuk zijn als ik nu zeg dat ik die heb gekregen. Helaas, dat doen ze niet. Wat ze wel doen, is vermoedelijk afgekeken van het programma ‘Het spijt me.’

bloemen

Dit prachtige boeket heeft me wekenlang toe gestraald. Net als de bezorgers die sindsdien zijn langs geweest. Bezorgers die me bij mij thuis aantreffen zoals ik ben: meestal opgewekt en sympathiek, vaak vermoeid en warrig, soms teruggetrokken en heel af en toe een tikkeltje humeurig. Maar nooit chagrijnig, dat dan weer niet ;-).

Noot:

Nabrander: mijn hulp zag mijn mooie bloemen staan. Ze aasde erop door de woorden: ‘Mag ik ze hebben, want ik ben volgende week jarig’. Ik heb de bos gehouden, want het zijn ten slotte bloemen die ik heb gekregen, voor mij.

Een week later ben ik mezelf dankbaar dat ik mijn boeket niet aan mijn hulp heb gegeven. Ze liet me namelijk onomwonden weten dat ik niet mag ‘sporten’ tijdens haar aanwezigheid want ik moet beschikbaar zijn voor haar. Ik zei haar drie dingen: 1. dat ik niet sport, maar rugoefeningen uitvoer op advies van mijn behandelaar 2. dat ik beschikbaar voor haar ben want ik doe deze rugtherapie gewoon thuis in de kamer van mijn dochter 3. dat ik bij haar werkgever zal navragen of ik de oefeningen beslist niet mag doen zoals ze beweert. Daarna ben ik naar boven gegaan en deed ik mijn oefeningen. En haar werkgever? Natuurlijk was die akkoord. Respect, het begint bij jezelf.

0 0 votes
Artikel waardering
Subscribe
Abonneren op
guest

0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments