Vertrouw op je intuïtie

Intuïtie kan je helpen in noodsituaties

Eigenlijk zou ik een luchtige blog gaan afmaken nu, leek me wel leuk als tegenhanger van de serieuze blog die ik laatst postte. Maar mijn intuïtie zegt me dat ik dat beter niet kan doen. Want dan verhul ik hoe ik me werkelijk voel vandaag. Aangezien mijn intuïtie afgelopen weekend mijn vege lijf heeft gered van ernstig letsel, volg ik mijn intuïtie en ga ik je erover vertellen, hoe eng ik het ook vind.

Ter introductie het volgende: Onlangs vroeg een trouwe lezer van mijn blog me hoe het toch staat met mijn lieve vriend die geregeld een heldenrol heeft vervuld in mijn verhalen. Die liefde is helaas over vanwege een verschillende visie op voor mij belangrijke dingen. Ik verwijt hem niets. De persoon waarover ik je zo dadelijk ga verhalen, daarentegen, verwijt ik veel.

Zelfs als je verstand zegt dat alles oké is

Vorig weekend was ik op date. Met een dacht ik sympathieke meneer. We hadden op een neutrale plek afgesproken, allemaal volgens het boekje, want voorzichtigheid is geboden niet waar? Voorafgaand aan ons afspraakje hadden we reeds behoorlijk wat informatie met elkaar uitgewisseld. Echter, hoe geweldig zijn foto’s, onze chatwisseling en telefoongesprekken ook waren geweest, ik zag hem staan en voelde direct de teleurstelling: ik voelde me niet tot hem aangetrokken ☹. Sterker nog, ik voelde een soort van afkeer. Heel gek.

Want hij was een normale man verder, nix mis mee, op het oog en op basis van de contacten die ik met hem had gehad. Hij zag netjes eruit, had een keurige baan en deelde mijn visie op voor mij belangrijke dingen. Ik besloot daarom dat ik gewoon een beetje met hem zou kletsen en tijd zou doorbrengen. Toen onze korte rendez-vous ten einde liep, vertelde ik mijn date dat ik geen klik voelde. Hij vond het jammer en stelde voor om even erover te praten. Dat leek me geen probleem.

Ook al lijkt de situatie veilig

We streken neer op een bankje – je weet, ik hou van bankjes. Het bankje stond in een felverlichte winkelstraat. Er was plenty aanloop van shoppende mensen. Safe dus. Zou je denken…..

De man in kwestie zei me dat hij geïrriteerd raakte. “Dat kan”, dacht ik. Wat niet kon naar mijn mening, was zijn ijzersterke greep om mijn keel die onmiddellijk daarop volgde. Compleet overvallen ervaarde ik een stekende pijn. Een voorbijganger zag de aanval gebeuren en sprak tegen de man waarop deze – dus helemaal niet nette meneer – de benen nam. Ik snelde de tegenovergestelde richting uit en de bewuste voorbijganger vertraagde zijn pas. Hij adviseerde me aangifte te doen. Ik vroeg de voorbijganger of hij wilde getuigen, waarmee hij direct instemde. Onderweg naar het politiebureau beschreef hij me hoe hij oogcontact had gemaakt met mijn belager waarop die zijn greep verslapte en wegvluchtte. Ik moet niet eraan denken wat had kunnen gebeuren als mijn redder in nood er niet was geweest. Of wat had kunnen gebeuren als ik deze gek in mijn huis zou hebben gehad, waar dan niemand geweest was behalve hij en ik.

Neem je intuïtie serieus

Gelukkig had ik hem de laan uitgestuurd. Ik heb erger kunnen voorkómen. Wel voelde ik pijn, angst en boosheid tegelijkertijd. En er was een klein stemmetje in me dat me eveneens iets wilde vertellen. Alleen kon ik niet horen wat het was. De getuige werd naar huis gestuurd met het verzoek de volgende dag terug te komen en mijn aangifte werd opgenomen. Het duurde uren. De intakemedewerker strooide met termen als mishandeling en poging tot doodslag. Ik overlegde foto’s, een telefoonnummer en alle verdere gegevens die ik maar had vergaard over de bruut. De chat die ik met hem had gevoerd, die hield ik bij mezelf. Waarom deed ik dat toch? Het antwoord wist ik niet.

In mijn eentje durfde ik niet terug te lopen naar de parkeergarage waar mijn auto stond. Onder politiebegeleiding reed ik uiteindelijk veilig weg, nadat ik grondig had gecheckt of mijn aanvaller zich niet stiekem had verstopt op de achterbank, hetgeen onmogelijk was want hij kende mijn auto immers niet.

Ook al voelt het vervelend

De volgende dag had ik nog steeds pijn, was ik nog steeds bang en boos. Er was echter een gevoel bijgekomen, het stemmetje dat ik eerder voelde, was luider geworden. Het was een zwaar gevoel, ik kon het niet duiden maar vond het naar. De getuige belde me. Hij had zojuist zijn verklaring afgelegd bij het politiebureau. Ik was hem dankbaar. Mijn jongste dochter kwam bij me buurten, ik was dankbaar voor haar vrolijkheid.

Het werd maandag en mijn kinderen zouden weer bij me komen voor de week. Het zware gevoel kwam mee, dit keer in volle hevigheid. De rechercheur belde. Ze hadden de identiteit van mijn mishandelaar achterhaald en zouden hem oproepen voor verhoor. Ik dacht aan de chat en vroeg de rechercheur of ik die kon verwijderen. Zijn advies was om de berichten te bewaren zolang het onderzoek plaatsvond.

Maandag verliep prut. Ik kwam tot niets. Moest veel huilen ook. Ik mediteerde om bij mijn gevoel te komen. Daar was de zwaarte opnieuw. Eén meditatie ging in op het luisteren naar de zwaarte. Ik besloot dit te proberen. Mijn zwaarte had een boodschap voor me.

Zelfs als je het liever niet wil voelen

Ik schaamde me. Voelde me schuldig. Allerlei gedachten kwamen bij me op. Dat ik het voorval zelf had uitgelokt. Dat ik mezelf beter had moeten beschermen. Dat de politie de dader zou geloven en niet mij. Ik besloot een laag dieper te gaan, wat vertelt de zwaarte me? Heeft het te maken met de chat? Want we hebben geflirt natuurlijk, dat doe je op een datingapp. Heb ik geweld uitgelokt? Door hem vervolgens af te wijzen? Nee, natuurlijk heb ik geen geweld uitgelokt. De niet nette man was een rotte appel.

Bij dreiging beschermt intuïtie beter dan ratio

Nog een laag dieper. Ik las onze chat terug. Eerder in het contact had ik aangegeven dat ik het erbij wilde laten. De reden was dat ik een bepaalde druk voelde. Ik kon mijn vinger toen niet erop leggen. Want verstandelijk gezien was er niets aan de hand. We spraken vervolgens over de telefoon met elkaar en dat was een prettig gesprek. Uiteindelijk volgde onze ontmoeting. Op een openbare plek, zoals ik dat graag heb, gewoon uit voorzorg. Op het moment dat ik de man zag, voelde ik geen aantrekking maar afkeer. En dat gevoel heb ik uiteindelijk serieus genomen.

Mijn intuïtie voelde wat mijn verstand niet kon. Dat is de zwaarte. De zwaarte wil me beschermen. Ik hoef niet ervan weg te lopen. Ik hoef slechts ernaar te luisteren. Totdat het vederlicht wordt.