Hoe chronische pijn verdwijnt
Daarin verdiep ik me momenteel

Ik doe een experiment. Hoog in de wolken, terwijl ik onderweg ben naar Istanbul, waarmee een lang gekoesterde wens in vervulling gaat. Ik ben niet alleen. Naast nog zo’n 400 passagiers heb ik een sexy man als reisgezel. Hij kijkt gebiologeerd naar een thriller. Ik concentreer me op mijn experiment. Om een einde te maken aan de thriller waarin ik me bevind. Die van constante pijn in mijn lichaam. Hopelijk is dat binnen enkele dagen geschiedenis en wordt dit vervangen door pijnloosheid. Net zoals Constantinopel geschiedenis is en is vervangen door Istanbul.

Ik doe een experiment om van mijn chronische pijn af te komen

Het experiment bestaat uit twee onderdelen. Het eerste onderdeel is vrij eenvoudig uit te voeren. Met een tennisbal onder mijn billen onderga een triggerpoint behandeling. Door de tennisbal over de ‘knopen’ in mijn billen te bewegen. Heel efficiënt moet het zijn.

Dat heb ik geleerd uit een filmpje dat ik twee dagen geleden tegenkwam op internet. Op ongeveer 1 minuut wordt de tennisbal geïntroduceerd om stijfheid in heup en billen op te heffen.

Onderdeel van het experiment is een triggerpointbehandeling

Het tweede onderdeel van mijn experiment is een stuk complexer. Waar de triggerpointbehandeling zich richt op het fysieke deel van de pijn, is het tweede deel van mijn experiment erop gericht uit te vogelen welke onbewuste emotie tot de pijn in mijn lichaam heeft geleid. Want – zo las ik wederom op internet – de triggerpointbehandeling heeft alleen effect als ik uitzoek welke onbewuste emotie ik heb. En dat is dus het ingewikkelde, want als ik wist welke onbewuste emotie ik heb, dan is het geen onbewuste emotie meer. Zucht. Ik dacht dat ik inmiddels wel met mijn verleden had afgerekend qua emoties. Maar niet dus, want mijn lichaam spreekt boekdelen.

Het tweede onderdeel is uitzoeken welke emotie je onbewust met je meedraagt

De theorie is namelijk dat door het negeren van de betreffende emotie – ik ben me er namelijk niet van bewust – deze emotie zich heeft vastzet in mijn lichaam, in de vorm van pijn. Dat kan fysieke pijn zijn, maar ook psychische pijn zoals het geval is bij een depressie. Hier heb je de bronnen, het zijn twee teksten die elkaar opvolgen (1,2).

Of het wetenschappelijk onderbouwd is, dat heb ik nog niet kunnen ontdekken, maar het triggerde me genoeg om tot mijn experiment over te gaan. Want ik ben helemaal klaar met mijn pijn. Daarbij sluit het aan bij wat ik eerder blogde over emoties en burn-out waarin een neurologische verklaring voor chronische pijnklachten wordt gegeven die ik ondersteun.

Ik probeer het gewoon uit want ik heb een doel

Twee jaar geleden had ik geen pijn in mijn lichaam. Integendeel. Ik was topfit. Gisteren zag ik een filmpje van mezelf waarin ik vrolijk en pijnloos allerlei oefeningen aan het uitvoeren was, als een soort superwoman. Het filmpje plaats ik natuurlijk niet, want ik blog anoniem, maar een foto voor het idee wil ik je niet onthóuden.

Toen ik het filmpje zag, kwam er een sterke drang naar me boven. Ik wilde dit weer kúnnen. Ik wilde weer pijnvrij zijn. Ik was de pijn méér dan zat.

Tijdens de triggerpoint behandeling komen emoties vrij

Na het bekijken van het filmpje was ik vastberaden en ging ik direct over tot mijn triggerpointbehandeling. Tijdens deze behandeling stroomden de tranen over mijn wangen.

Ik voelde me opeens erg boos. Door het onrecht dat me wordt aangedaan. Door een instantie die voor me moet zorgen. In plaats van voor me zorgen, spreken de medewerkers kwaad over me. Eerst tegen de gemeente, toen tegen de FNV en twee dagen geleden tegen mijn vriend. Ze beweren onder andere dat ik niet had mogen vragen om een ervaren medewerker vanwege mijn burn-out en depressie. Dat ik mijn hulp niet mag vragen om stamppot als gerecht te bereiden, wat ik overigens in de ZES MAANDEN dat ik hulp krijg slechts één keer heb gedaan. Dat ik écht geen negen uur zorg ga krijgen, ook al heeft de gemeente dit toegezegd. Dat ik te veel prullenbakken in huis heb. Ik schijn er 13 te hebben…..

De hele tijd vroeg ik aan mijn vriend: “Zie ik spoken?”, “Ben ik zo veeleisend?”, zo bang was ik dat hij de instantie zou geloven in plaats van mij. Echter, de hele tijd gaf hij me de bevestiging die ik nodig had: “Nee, het ligt niet aan jou, deze organisatie levert belabberde kwaliteit.”

Emoties labelen, is de sleutel naar pijnvrijheid

Waarom heb ik toch zo’n last ervan wanneer mensen die voor me zouden moeten zorgen slecht over me praten? Daarop heb ik gebroed vannacht. Want ik heb een doel en dat is weer het plezier ervaren om te kunnen bewegen hoe ik wil. En dat gaat gebeuren, want na een brakke nacht weet ik inmiddels het antwoord. Maar goed, ik zit nu in het vliegtuig en voel me total loss. Morgen meer hierover.

Het verwoorden van de onbewuste emoties is lastig

Ik ben inmiddels een dag verder. Zojuist aan het ontbijt met mijn lief heb ik een poging gedaan om in woorden uit te drukken wat mijn onbewuste emoties zijn, zodat ik voor altijd afscheid kan nemen van mijn bil-, heup-, rug- en beenpijn.

Ik was nog niet eens tot de kern van de zaak gekomen en hups, daar kwamen de waterlanders al. Omdat we in een zonovergoten ontbijtruimte zaten met nog een stuk of vijftig gasten die – net als wij – genoten van de Bosporus als uitzicht, was het contrast met mijn betraande gezicht te groot om ons gesprek te kunnen voortzetten.

Bewustwording verjaagt de pijn

Alweer zijn we een dag verder. Ik baal er best van dat ik het nog steeds niet heb kunnen verder bespreken met mijn vent, maar waarover ik wel megablij ben, is dat mijn pijn elke dag minder is geworden. Normaliter kan ik ‘s ochtends pas lopen nadat ik allerlei rek- en strekoefeningen heb gedaan, maar nu lukt het me ook redelijk zonder. En gisteren hebben we enorm overdreven met wandelen, we hebben dan ook álle bezienswaardigheden van Istanbul in één dag bekeken, zónder dat ik last had van pijn. Dat is een doorbraak.

Okay, mijn derde poging om tot de kern van de zaak te komen. Waarom raakt het me zo dat die zorginstelling laster over me verspreidt? Waarom was ik zo van slag dan mijn ex-bedrijfsarts me liet vallen als een baksteen en belastende onzin vertelde over me aan mijn ex-werkgever? Nou, dat zit zo.

De onbewuste emotie ontstaat in de kinderjaren

Gravend in mijn geheugen, ben ik tot het volgende inzicht gekomen. Ik heb een tante waarmee mijn moeder heel close was. Zolang ik me kan heugen kwam ze minimaal één keer per week bij ons op bezoek. Dat was gezellig. Voor mijn moeder, voor mij niet. Want steeds als ze op bezoek kwam, zei ze lelijke dingen over me. Ze vond me een lastig kind en wanneer ze maar de mogelijkheid kreeg, vertelde ze dit ook tegen mij.

Ik vond mijn tante heel stom. Maar wat ik nog veel stommer vond, was dat mijn moeder niet voor me opkwam tegen mijn tante. Erger nog, ze slikte alle afbrekende dingen die mijn tante over me uitspuwde voor zoete koek. Het resultaat was dat waar mijn moeder knus met mijn tante aan het praten was, ze mij slechts wazig aankeek op het moment dat mijn tante weer vertrokken was. Heel pijnlijk. Ik kreeg het gevoel dat elke keer als mijn tante was geweest en ze – zonder mij te groeten – het huis verliet, er wéér iets negatiefs over mij besproken was. En dat ging me niet in de koude kleren zitten.

Als kind wil je beschermd worden door je ouders

Door de continue laster van mijn tante en mijn moeder voelde ik me miskend en verlaten. Alsof ik geen bestaansrecht had. Natuurlijk kon ik deze woorden toen nog niet koppelen aan de situatie. Ik ging twijfelen aan mezelf en voelde me onzeker: “Ben ik slecht?”, maar ik voelde me ook verward, afgewezen en onveilig.

Dingen waaraan ik niets kon doen, werden me kwalijk genomen. Ik was een moeilijk kind. Nu weet ik, ik was niet moeilijk, maar de omstandigheden waren moeilijk, ik was een kind met AD(H)D, maar we wisten het niet. Mijn ouders konden me niet helpen. Mijn tante deed er een schepje bovenop door haar zwartmakerij. Dit hield ze vol totdat ik student was en voor mezelf kon opkomen.

Mijn tante verweet mij dat het míjn schuld was dat haar dochter was gestopt met haar studie. Ik zou haar dochter hebben afgeleid. In werkelijkheid kwam mijn nicht bij mij logeren toen ik op kamers woonde en zijzelf nog thuis bij haar ouders woonde. Terwijl ik hard aan het studeren was, ging zij de bloemetjes buiten zetten tot diep in de nacht. Ik heb dit aan mijn moeder uitgelegd en vanaf toen stopte het gezeik.

Ik heb altijd een bloedhekel gehad aan mijn tante. Ik ben me echter nooit ervan bewust geweest dat ik me mede door haar toedoen zo slecht voelde als kind. En ik snapte tijdens mijn burn-out niet waarom ik het zo belangrijk vond dat mensen me begrepen, dat als iemand voor me zorgde, dat die persoon me niet zou afvallen.

Nu begrijp ik dat tijdens mijn burn-out periode het verleden zich heeft herhaald. Ik was wederom kwetsbaar. Omdat ik me hiervan bewust ben, zal het me minder raken. Met de triggerpointbehandeling zal alle pijn uit mijn lichaam wegvloeien. En als de pijn niet helemaal verdwijnt of terugkomt, ga ik gewoon een laagje dieper in mijn emoties, uitzoeken wat er nog meer zit.

Over je emoties praten helpt

Gisteren gingen we met een kabelbaan naar het hoogste puntje van Istanbul. Dwars over een begraafplaats, wat wel enigszins luguber was. Daar op de top van de berg, met uitzicht over héél Istanbul, vertelde ik mijn stoere man alles. Weer kwamen de tranen, maar dit keer liet ik ze stromen. Ik strooide al mijn ellende uit en Istanbul zweeg, diep onder de indruk van mijn verhaal. Nu laat ik het los. Het ligt allemaal begraven daar op die heuvel in Istanbul, wat ooit Constantinopel was.

Het verleden is voorbij. De toekomst lacht me toe. Net als mijn persoonlijke bodyguard. Die zich heeft ontpopt als reisbegeleider en staat te popelen me een culinaire excursie te geven. Naar Turkse alternatieven voor appeltaart :-).

Noot:

Inmiddels ben ik weer veilig thuis en ben ik hard bezig met mijn triggerpoint behandeling. Mijn tennisbal maakt overuren want ik heb méér triggerpoints dan ik had durven dromen. Mijn hele lijf lijkt wel één grote triggerpoint. Met veel onbewuste emoties. Maar ik ben positief gestemd en zie de pijnvrijheid gloren aan de horizon.

0 0 votes
Artikel waardering
Subscribe
Abonneren op
guest

6 Reacties
oudste
nieuwste meest gestemd
Inline Feedbacks
View all comments
Riëtte Janssen
Riëtte Janssen
5 jaren geleden

zo herkenbaar lieve Zara. Ik ga het blog voor mezelf bewerken met mijn situatie. die is anders maar toch…. ook burn-outs , onveilig gezin.en chronische pijn. Werk al met de triggerpoints en ben vast
besloten hieruit te komen. Ben 68 jaar en ben nu voor de derde week met de Wim Hoff methode bezig. Een 10 weekse training via internet echt top. Dank je voor je blog goede heling schoonheid.

Angela
Angela
5 jaren geleden

Ik heb dat ook, maar dan niet door een tante maar een narcistische 1e echtgenoot. Ben al 20 jaar van hem af, maar zit nog steeds met depressie en pijn, spierpijn ….

natalie
natalie
4 jaren geleden

Je verhaal over chronische pijn is erg ontroerend. Je bent ook heel sterk doordat je weigert een slachtoffer te zijn. Wellicht is het niet op iedereen van toepassing. Mijn moeder had echter veel baat bij LED-lichttherapie tegen haar chronische pijn. Ik wens je heel veel sterkte.

https://www.natuurlijknogmooier.nl/chronische-pijn