Een spannend dagje uit
Vorige week mocht ik met mijn ADD-dochter op pad. Dat staat garant voor ‘interessante’ ervaringen. Ons dagje uit betrof een bezoek aan het ziekenhuis. Leuker kunnen we het niet maken. Want drop me in een willekeurig hospitaal en ik ben uren zoet, een doolhof is nix erbij. Ik raak enorm in de war van ziekenhuizen, elke gang oogt hetzelfde, elke verdieping eveneens. Enfin, de bewuste dag is aangebroken en we trekken erop uit, mijn ADD-dochter en ik.
Even vooraf, je gaat straks sterretjes zien. In de tekst dan. Deze sterretjes verwijzen naar voetnoten voor als je meer wil weten over de inhoud van het ziekenhuisbezoek. Wil je dat niet, dan kun je gewoon de voetnoten overslaan, lekker chill, net zoals mijn eerste tip voor als je je gestreste kind wil helpen terwijl je zelf stress hebt.
1. Blijf kalm
Onze gezamenlijke uitjes starten vrijwel altijd met gedoe. Onder luid protest staat mijn lieve puberdochter op en met evenveel weerstand stapt ze de auto in. Veel gemopper en getier harerzijds later, bereiken we ontstemd én in mineur de parkeergarage van het ziekenhuis. We zijn nog niet eens daadwerkelijk binnen en ik ben al dusdanig klaar ermee dat ik rechtsomkeer wil maken, mijn knorrige dochter verbouwereerd achterlatend tussen de geparkeerde auto’s. Echter, ik doe dit niet.
Ik blijf zo rustig mogelijk, want we hebben een missie; Vandaag horen we of mijn dochters mooie rug zich verder in een bocht heeft gewrongen of niet. De onzekerheid geeft veel spanning, zowel bij haar als bij mij. Mijn dochter heeft net als ik de rug-aandoening scoliose*.
2. Vraag hulp
We zijn allebei gestrest, bang voor het gesprek met de arts**. Daarnaast heb ik zoals gezegd nogal moeite met het vinden van routes. Desondanks meld ik mijn dochter probleemloos aan bij zo’n zuil – trots ben ik dat ik alle pasjes mee heb die hiervoor nodig zijn – en vinden we zonder kleerscheuren de radiologie voor de röntgenfoto van mijn dochters rug.
Ik herinner me nu dat we daar niet op eigen kracht zijn gekomen; Een allervriendelijkste medewerkster van het ziekenhuis is met ons meegelopen nadat ik haar om uitleg had gevraagd. Scherp als ze was, zag ze mijn wazige blik toen ze begon over klap-, draai- en schuifdeuren met als nadere toelichting: “Wanneer je de rode stip bent gepasseerd, ga je bij de groene knop links en bij de blauwe streep rechts”, of woorden van gelijke strekking 😉.
3. Geef elkaar de ruimte
In de wachtruimte van de radiologie installeer ik me in een andere gang. Uit het zicht van mijn dochter beluister ik een meditatie opdat ik haar nervositeit minder voel. Dat blijkt een wijze actie van me. De radiologie verloopt op rolletjes en we kunnen naar de arts. Haar spreekkamer vinden we met gemak. Oh nee, we hebben de weg gevraagd, dat was ik vergeten. Twee keer deden we dit. Drie keer. Wel arriveren we er zonder begeleider, wat knap is voor twee richtinggevoel-loze ADD’ers.
Naarmate het moment der waarheid nadert, neemt onze kribbigheid toe. Ik pas wederom mijn eigen tip nummer 3 toe en ik ga apart zitten om elkaar de ruimte te geven.
4. Maak vooraf afspraken
Eenmaal bij de arts bewonderen we de röntgenfoto van mijn dochters prachtige rug. De bocht is nagenoeg gelijk gebleven***.
Voorafgaand aan het bezoek hebben mijn dochter en ik afgesproken dat we vandaag gaan luisteren en informeren, verder niets. Die afspraak steunt ons tijdens het gesprek.
We interviewen de arts over een eventuele operatie en de consequenties ervan****. Met een vervolgafspraak op zak, nemen we afscheid. We concluderen dat we de huidige arts best okay vinden**. Rest ons het ophalen van een cd-rom van de röntgenfoto. We zoeken en vinden de radiologie geheel zelfstandig.
5. Erken je eigen overprikkeling
Dan gaat het mis, in mijn hoofd. De dame bij de radiologie stuurt ons namelijk naar de andere kant van het ziekenhuis en dat doet ze als volgt.
Ga drie klapdeuren door – “zoveel?” – loop dan door een grote hal – “welke grote hal?” – sla linksaf, loop langs bladiebla, ga de schuifdeur door, passeer de olifanten – “wat, olifanten in een ziekenhuis?” – wandel de winkelstraat door – “huh, het is toch een ziekenhuis?” – en als jullie buiten zijn – “oeps, moeten we ook nog naar buiten, hoezo dan?” – nee, het is niet echt naar buiten, maar je ziet wel de lucht door de ramen. Sla dan rechtsaf, neem de trap óf de lift naar de vijfde verdieping, ga linksaf door nog wat klap-, schuif- of draaideuren en voilà daar is de cd-rom balie. Mijn brein staat op error.
6. Als de geboden hulp ontoereikend is, vraag betere hulp
Ik vraag – zonder overdrijven – tien keer uitleg aan de dame van de radiologie. Terwijl de dame een plattegrond voor ons tekent, test ik tevergeefs mijn dochters kennis van de route. Ze komt niet verder dan de eerste klapdeur. Radeloos staar ik de radiologie-dame aan. Ik zeg haar dat ik het niet kan volgen en dat ik vrees dat we hulp nodig hebben.
Gelukkig is redding nabij. Een galante jonge-radiologie-man, biedt zich aan als persoonlijke begeleider en geeft ons een tour door het ziekenhuis. Gedrieën passeren we achtereenvolgens de klapdeuren, de grote hal, de olifanten – mijn dochter ziet een grote, ik een kleine. Nadat we de winkelstraat zijn doorgelopen – die is er écht – gaan we talloze malen links, rechts, liften in en trappen op. Dan zijn we er, opeens, zo lijkt het.
7. Lach
Met cd-rom én onze begeleider wandelen we de route terug. Mijn dochter spot enkele handige winkels voor als ze toch voor een operatie kiest. Dit keer zien we dat de grote en kleine olifant naast elkaar staan – vast moeder en dochter verdwaald in het ziekenhuis. Voor als je denkt, “Zara heeft een rijke fantasie”, hieronder vind je het bewijs van het bestaan van de olifanten. De foto’s heb ik van de website van het ziekenhuis geplukt.
Mijn dochter en ik hebben de grootste lol en niet alleen om de route, maar ook om onze verdraaide ruggen en de mogelijke operatie. Natuurlijk praten we serieus erover, veel en lang. Echter, humor is onze verwerkingsmethode van deze voor ons intensieve dag.
Tranen met tuiten lachen we om alle opgedane indrukken. Beetje bij beetje raken onze hersenen uit de knoop. Nu onze ruggen nog 😊.
Noten:
* Scoliose is een driedimensionale zijdelingse verkromming van de wervelkolom. Er ontstaat een bocht in de wervelkolom en deze draait om zijn eigen as (1). Mijn dochter zegt steeds dat de scoliose van mij heeft, net als haar ADD, wat in feite klopt, want beide aandoeningen zijn genetisch bepaald.
** Vorig jaar op de eerste dag van de zomervakantie ontdekten we dat mijn dochter scoliose heeft. De boodschap van de toenmalige arts en de wijze waarop ze deze formuleerde , viel rauw op ons dak: “Je hebt scoliose en we adviseren een operatie, fijne vakantie nog.” We hebben een second opinion gevraagd en mijn dochter volgt momenteel een non-chirurgische scoliose revalidatie behandeling via de Scoliosis Care Clinic . Hiertoe doet ze iedere dag gedurende een uur oefeningen aan een wandrek om haar houding en stand van haar rug te verbeteren. Daarnaast reizen we elk half jaar af naar het ziekenhuis om na te gaan hoe de kromming zich ontwikkelt.
*** De meting van de arts geeft een lichte toename van de bocht aan. Omdat er vaak variatie in meting is, leggen we steeds de röntgenfoto tevens voor aan de Scoliosis Care Clinic voor hun meting en advies. Dit alles doen we in nauwe afstemming met de arts van het ziekenhuis.
**** Een belangrijke vraag voor ons tijdens het gesprek met de arts is waarom de operatie nu al wordt geadviseerd want mijn dochter is geheel pijnvrij en volgt onder specialistische begeleiding een non-chirurgische revalidatie behandeling waarbij ze zonder pijn oud kan worden, zie ook **. Het argument dat wanneer mijn dochter volwassen is, ze druk zal zijn met werk en gezin, vinden we niet steekhoudend. Wel steekhoudend vinden we het argument dat de kans op complicaties toeneemt rond het dertigste levensjaar en dat wanneer de bocht toeneemt, een groter deel van haar rug zal moeten worden vastgezet. We blijven de rug van mijn dochter monitoren om als het nodig blijkt haar tijdig te laten opereren. Maar niet vandaag.…..
