Gelukkig is hij voorbij, deze Blue Monday
Blue Monday is voorbij. Al acht minuten. Dat lucht op. Vandaag had ik een terugval, een relapse zoals ze dat in medische termen noemen. Althans bij ziekten die wat makkelijker geaccepteerd worden dan een burn-out, hele erge ziekten zoals kanker. En dat zíjn ook vreselijke ziekten. Maar wat ík heb, vind ik óók vreselijk; Een burn-out, een slaapstoornis en ik ben depressief. Naast ADD wat ik mijn hele leven met me mee zal dragen. Met drie kinderen die ik moet begeleiden. Bij gebrek aan structurele steun. Dan kan ik alleen nog maar denken:
Wanneer is die burn-out eindelijk voorbij?
Het duurt zo Godvergeten lang, het herstel van mijn burn-out. En dat frustreert me ENORM. Op de blauwste maandag van het jaar laait mijn depressie weer even KEI-HARD op. Ik baal als een stekker. Uit frustratie heb ik teveel gegeten. Daardoor heb ik nu buikpijn en ben ik misselijk. Hierdoor kan ik niet slapen, iets wat de laatste twee weken eindelijk weer beter ging. Daarom zet ik mijn schrijftherapie in. En maak ik wereldkundig hoe ik me soms voel. SOMS, zoals nu, op dit moment, NIET ALTIJD dus. Het is een momentopname. Ik dek me even in voordat ik wéér een stortvloed aan zinloze irritante apps krijg of het vandaag al iets beter met me gaat.
Ik voel me gefrustreerd
Mensen lijken alleen maar te willen weten hoe het met me gaat, nieuwsgierig zoals ze zijn, maar ze doen NIX NADA NOPPES om me te helpen. Natuurlijk, er zijn uitzonderingen, maar die zijn een druppel op de gloeiende plaat. IK BEN ER ZO KLAAR MEE. En de tijd tikt door. Geen concreet zicht op een uitkering, want die heb ik verspeeld door zelf te ontsnappen uit de toestand van onderdrukking bij mijn ex-werkgever. Ik hoop dat ik in aanmerking kom voor de uitzonderingsregel. Die luidt dat je om gezondheidsredenen wél ontslag mag nemen. Als je kunt aantonen dat je nog veel zieker zou worden als je zou zijn gebleven. Precies hoe het bij mij is gegaan dus. Ik heb recht op een uitkering, maar ga ik mijn recht ook krijgen? Het duurt zo f*-ing lang voordat dat duidelijk is.
Mijn kinderen verdienen beter
Besef is weer eens. Als ik boos word op degenen die er het minste aan kunnen doen. Zij zijn letterlijk het kind van de rekening. Ze ontvangen niet de zorg die ze nodig hebben van hun vader. Die biedt hij niet, heeft hij nooit gedaan ook. En van mij ontvangen ze de beste zorg die ik ze kan bieden. Totdat ik mijn grens bereik. En dan word ik boos. Ook op hen, mijn kinderen, die er nix noppes nada aan kunnen doen dat ik in deze situatie zit. Ik neem het mezelf niet kwalijk dat ik zo reageer. Maar ik vind het wel het ALLERERGSTE.
Na regen komt zonneschijn
Weet ik, rationeel gezien. Morgen zal het beter gaan. Zo is het altijd. Zo zal het nu ook zijn. Net zoals gisteren, toen was het ook beter. Gisteren, de dag waarop een dierbaar persoon me zei dat ik lief ben. Het raakte me diep. Omdat ik dit zelf nog niet zolang weet. En daardoor soms weer even vergeet. Gisteren was een goede dag, a Beautiful Sunday. Vandaag is voorbij, bye bye Blue Monday. Nu snel naar bed, des te eerder is het Colourful Tuesday.
