Waarom kan ik slecht tegen verandering? Terwijl ik wel flexibel ben?
Een knappe man stelde me laatst deze vraag. Ik heb me – zonder me te laten afleiden door zijn sexy looks – verdiept in het antwoord. Want wat maakt dat ik zonder problemen mijn werk heb losgelaten terwijl mijn scheiding me in een burn-out heeft gestort? Waarom ben ik altijd te porren voor iets nieuws – vanavond ga ik naar het strand hiep hoi – maar kan ik nog steeds niet wennen aan de klok die ik drie dagen geleden heb gekocht? Waarom kan ik van de een op andere dag geruisloos van sportcentrum switchen – waar ik drie keer per week ben – maar vind ik het inpakken van mijn koffer altijd weer een hels karwei? Ik heb echt geen idee, dus laten we het eens gaan onderzoeken.
Het zijn niet alleen negatieve veranderingen waarmee ik moeite heb
Want die nieuwe klok is bijvoorbeeld echt heel sjiek: donkerblauw met gouden wijzers. Én hij is geruisloos, zeer ADD-proof dus. En als ik mijn koffer moet pakken, is het voor een vakantie en ik hou van vakantie. Okay, bij het laatste voorbeeld vind ik het inpakken zelf heel vervelend, overal zooi en chaos en er zijn altijd dingen die pas op het laatste moment ingepakt kunnen worden wat me onrustig maakt. Dus dat is wel een dingetje. En bij de klok verwacht mijn brein steeds een witte klok met een gouden rand terwijl nu een donkere klok contrasteert met mijn witte muur, waardoor mijn hersenen steeds gereset moeten worden: “Nee, het is geen zwart gat, het is gewoon een klok.”
1. De chaos die veranderingen met zich meebrengen maken me onrustig
Dat is mijn eerste inzicht. Ik kan niet tegen chaos. Als ik bijvoorbeeld een bak met knijpers laat vallen, ziet dat er chaotisch uit. Of erger nog, een pak suiker, het schiet alle kanten op en het kost me moeite om op te ruimen, vooral tijdens mijn burn-out. Nóg meer drama beleef ik als iets vloeibaars omvalt, koffie bijvoorbeeld: zonde want ik had er net zo’n zin in, janboel want het verspreidt zich razendsnel en balen, want het schoonmaken duurt wel even.
Bij een nieuwe klok (donkere plek op muur in plaats van lichte), het inpakken van mijn koffer (overal spullen) en een scheiding (NIETS is meer hoe het was) is er sprake van chaos. Er is een overdaad aan prikkels en die moet ik verwerken. Aangezien mijn hersenen informatie vertraagd verwerken, duurt dat bij mij – ergerlijk – lang.
ADHD en moeite met verandering
Hoe zit het dan met dat sporten, vraag je je misschien af, dat ik hups van sportcentrum verander? Dat heb ik meerdere keren gedaan, no problem. Zolang de sfeer van het sportcentrum goed is, want ik ben gevoelig voor sfeer, is er niets aan de hand. Blijkbaar kies ik steeds een sportcentrum dat erg lijkt op de vorige, dus met een minimale verandering. Of misschien lijken sportcentra sowieso erg op elkaar? Het kernpunt is: het gaat me om het sporten, zolang ik dat kan doen, voel ik me zielsgelukkig, na afloop dan.
In mijn voorbeelden komt ook naar voren dat niet alleen grote veranderingen me onrustig maken, tenzij je een nieuwe klok een grote verandering vindt :-). Wel is het zo dat een grote verandering,, zoals een scheiding, veel kleine veranderingen met zich meebrengt, want zoals ik al zei: NIETS was meer hoe het was. En elke verandering geeft chaos, dus al die veranderingen samen veroorzaken meer chaos in mijn hoofd. Mijn tweede inzicht luidt dan ook:
2. Hoe groter de veranderingen, hoe groter de chaos in mijn hoofd
Ik broed inmiddels verder op een derde inzicht. Misschien heeft de impact die de verandering op lange termijn heeft ook invloed op hoe ik met de verandering omga. Laten we eens kijken naar de situaties stoppen met werken versus scheiding. Stoppen met werken haalde in mijn situatie een grote bron van stress bij me weg, want mijn ex-werkgever deed niets anders dan me onder druk zetten (zie mijn eerdere blogs hierover, onderaan vind je ze*). Dat viel weg op het moment dat ik mijn ontslagbrief opstuurde. Mijn ontslag gaf me direct rust. Scheiden deed ik ook om een grote bron van stress bij me weg te nemen, maar ik wist dat ik eerst door een zwarte tunnel moest gaan. De vernederingen die ik heb moeten ondergaan van mijn ex, het besef dat ik mijn kinderen een gebroken gezinssituatie voorschotelde, de financiële onzekerheid, het regelen van de scheiding (mijn ex deed nix, dus dat ook niet), en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, alles was zeer stressvol voor me. Het duurde lang voordat ik weer minder stress ervoer dan vóór mijn scheiding. En ik ben er nog steeds niet. Inzicht nummer 3 kondigt zich aan:
3. Hoe langer de chaos duurt, hoe meer onrust en stress ik heb
Terwijl een uitstapje naar iets nieuws een leuke beloning is voor een saaie dag. En na het inpakken van een koffer – chaos die niet te groot is en niet te lang duurt -, volgt een beloning: vakantie. Die klok wordt steeds mooier, heerlijk ook dat ie geruisloos is. Dat ie de tijd aangeeft, is ook een groot pluspunt. Mijn klok fluistert me nu zachtjes toe dat het tijd is om deze blog te beëindigen. Maar dat doe ik niet zonder je kort en bondig het antwoord te geven op de hamvraag van deze blog: Waarom kan ik als ADD-vrouw slecht tegen verandering? Het antwoord:
Veranderingen, positieve en negatieve, brengen me chaos. Van chaos word ik onrustig. Hoe groter de verandering en hoe langer de chaos duurt, hoe gestrester ik word en hoe groter het risico op overspanning of burn-out.
Bron
* Als je mijn eerdere blogs wil lezen over de stress die ik van mijn ex-werkgever ervoer:
Burn-out is te zien in de hersenen
